Οτι η Εθνική Γενική Συλλογική Σύμβαση Εργασίας αλλά και οι υπόλοιπες κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις θα συνεχίζουν να βρίσκονται στο στόχαστρο της κυβέρνησης, της Ευρωπαϊκής Ενωσης και της μεγαλοεργοδοσίας. Γι' αυτό η Πανελλαδική Πανεργατική Απεργία την επόμενη Τετάρτη, δίνει μια μεγάλη δυνατότητα στους εργαζόμενους όχι μόνο να διεκδικήσουν αυτά που τους έχουν αφαιρέσει, αλλά και να ανακόψουν αυτά που σχεδιάζονται ενάντιά τους το επόμενο διάστημα.
Ως εκ τούτου, οι δηλώσεις Μέργου, ήταν μόνο το προανάκρουσμα αυτών που θα ακολουθήσουν. Πολύ περισσότερο που έγιναν μπροστά και στη νέα επικαιροποίηση του «Μεσοπρόθεσμου Πλαισίου Δημοσιονομικής Στρατηγικής» και κατ' επέκταση νέων μέτρων. Ειδικά για τον κατώτερο μισθό και την ΕΓΣΣΕ, το τι σχεδιάζεται προκύπτει ξεκάθαρα από τα ίδια τα κιτάπια των μνημονίων και οι κυβερνητικές δηλώσεις που δήθεν «διαψεύδουν» και «ανασκευάζουν» δεν έχουν την παραμικρή αξία.
Τα σχέδια υπάρχουν ήδη
Ηδη από το δεύτερο μνημόνιο γίνονταν λόγος για μέτρα που «θα δώσουν τη δυνατότητα μείωσης της απόκλισης στο επίπεδο του κατώτατου μισθού σε σχέση με τους ανταγωνιστές μας (Πορτογαλία, Κεντρική και Νοτιοανατολική Ευρώπη)». Να υπενθυμίσουμε μόνο ότι ο κατώτατος μισθός στη Βουλγαρία, είναι 123 ευρώ και στη Ρουμανία 156 ευρώ!
Μάλιστα, μετά την ψήφισή του, κατά την παρουσίαση της Εκθεσης της Ευρωπαϊκής Επιτροπής για το «Δεύτερο Πρόγραμμα Οικονομικής Προσαρμογής για την Ελλάδα», ο εκπρόσωπος της ΕΕ στην τρόικα Μ. Μορς δήλωνε ευθαρσώς και για να μην υπάρχουν παρερμηνείες: «Σε ό,τι αφορά τους μισθούς, έχουμε διανύσει τη μισή απόσταση»!
Η συνέχεια δόθηκε με το Μνημόνιο 3, όπου πέραν των μειώσεων που είχαν επιβληθεί κατά 22% και 32% στους κατώτερους μισθούς και της κατάργησης της Εθνικής Γενικής Συλλογικής Σύμβασης, καθορίζεται νέο σύστημα διαμόρφωσης νόμιμου μισθού για τους εργαζόμενους του ιδιωτικού τομέα όλης της χώρας και προβλέπονταν:«Με την παρούσα διάταξη θεσπίζεται νέο σύστημα καθορισμού νόμιμου κατώτατου μισθού υπαλλήλων και ημερομισθίου εργατοτεχνιτών, το οποίο τίθεται σε ισχύ την 1.4.2013 (...). Κατά το Α' τρίμηνο του 2014 το σύστημα αυτό αξιολογείται ως προς την απλότητα και αποτελεσματικότητα της εφαρμογής του, τη μείωση της ανεργίας, την αύξηση της απασχόλησης και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας)».
Ακριβώς αυτές τις προβλέψεις υπενθύμισε και ο Ολι Ρεν στις πρόσφατες δηλώσεις του. Εδώ όμως κρύβεται και η ουσία των όσων ακολουθήσουν. Γιατί η συσχέτιση της αποτελεσματικότητας του νέου συστήματος με την αύξηση της απασχόλησης και τη βελτίωση της ανταγωνιστικότητας προεξοφλεί και νέα μείωση των κατώτερων μισθών, αφού για την κυβέρνηση και την Ευρωπαϊκή Ενωση, οι μισθοί στέκονται εμπόδιο και στην ανταγωνιστικότητα και στην απασχόληση. Οτι δηλαδή δήλωσε ευθαρσώς ο Γ. Μέργος. Γι' αυτό όσοι στο συνδικαλιστικό κίνημα -όπως η πλειοψηφία της ΓΣΕΕ- μιλάνε και αυτοί για την ανάγκη ενίσχυσης της ανταγωνιστικότητας, ως προϋπόθεση εξόδου από την κρίση, δεν κάνουν τίποτα άλλο παρά να χύνουν νερό στο μύλο των καπιταλιστών, της κυβέρνησης και της τρόικας, που στα λόγια καταγγέλλουν.
Ομως η μείωση των μισθών δεν περιορίζεται στον κατώτερο, καθώς στην κόψη της ανταγωνιστικότητας βρίσκονται όλοι οι μισθοί και αυτοί που προβλέπονται από τις κλαδικές και ομοιοεπαγγελματικές συμβάσεις. Ηδη, σε δεκάδες κλάδους που οι συμβάσεις έληξαν, οι εργοδότες με εκβιασμούς και απειλές επέβαλαν σε χιλιάδες εργαζόμενους ατομικές συμβάσεις με ποσοστά μειώσεων που φτάνουν και το 30%. Μετά και τη λήξη ακόμα 42 κλαδικών την προηγούμενη Πέμπτη και το πέρας της «μετενέργειας» στα μέσα του Μάη, οι εργαζόμενοι και σ' αυτούς τους κλάδους θα βρεθούν αντιμέτωποι με τις ίδιες εργοδοτικές αξιώσεις. Επιπλέον, η κυβέρνηση έχει φροντίσει να εξοπλίσει την εργοδοσία με πρόσθετα όπλα, βάζοντας εμπόδια στην υπογραφή οποιασδήποτε σύμβασης με την αλλαγή του ρόλου του ΟΜΕΔ, στον οποίο δεν μπορούν μονομερώς πλέον να προσφεύγουν τα συνδικάτα, αλλά ακόμα και όταν υπογράφεται σύμβαση αυτή δεν επεκτείνεται στις επιχειρήσεις τις οποίες οι ιδιοκτήτες δεν είναι μέλη των εργοδοτικών οργανώσεων, που μπορεί να συνάψουν αυτή τη σύμβαση.
Πόλεμος ολοκληρωτικός
Γίνεται λοιπόν φανερό, ότι ολόκληρη η εργατική τάξη βρίσκεται αντιμέτωπη όχι μόνο με κάποια μεμονωμένα αντεργατικά μέτρα, αλλά με έναν ολοκληρωτικό πόλεμο. Ακριβώς αυτό εξυπηρετεί και η όξυνση του αυταρχισμού και της καταστολής που κάθε μέρα εντείνεται και στοχεύει οποιονδήποτε βγαίνει στο δρόμο και τολμά να διαμαρτυρηθεί. Ο κρατικός και εργοδοτικός αυταρχισμός γίνεται συστατικό στοιχείο της αντεργατικής και αντιλαϊκής επίθεσης και όχι επικουρικό μέσο, όπως κατά κανόνα ήταν μέχρι τώρα.
Γι' αυτό ο χαρακτήρας της επίθεσης, η καθολικότητα και το βάθος που αποκτά πρέπει να καθορίσει και τη στρατηγική της ίδιας της εργατικής τάξης. Δεν αρκούν πλέον μεμονωμένοι αγώνες, ούτε περιστασιακά ξεσπάσματα, απαιτείται σχέδιο οργάνωσης της πάλης, μαχητικά συνδικάτα, ταξικός προσανατολισμός και προοπτική. Κανένας κλάδος σήμερα μόνος του δεν μπορεί να σηκώσει το βάρος μιας τέτοιας αναμέτρησης. Εφτασε η ώρα για γενική εργατική επιστράτευση. Για αγώνες που θα σημαδεύουν σωστά τον αντίπαλο, θα συνεγείρουν πλατιές εργατικές μάζες και θα εξασφαλίζεται η μαζική συμμετοχή και πρωτοβουλία των ίδιων των εργαζομένων. Το διεκδικητικό πλαίσιο του ΠΑΜΕ, και η πρότασή του για την υπογραφή νέων συμβάσεων, η γραμμή συσπείρωσης και η στρατηγική του ανταποκρίνονται σε αυτή την ανάγκη. Στην απεργία στις 20 Φλεβάρη, σε αυτή την κατεύθυνση μπορούν να γίνουν νέα αποφασιστικά βήματα, κλιμακώνοντας την πάλη, βάζοντας τη βάση για νέες ταξικές αναμετρήσεις.
"P"
Γ. ΖΑΧ
