Οι ριζικές περικοπές στις συντάξεις, η αύξηση των ορίων ηλικίας συνταξιοδότησης, η δραματική μείωση των παροχών κάθε είδους όλων σχεδόν των Ταμείων, η κατάργηση της 13ης και 14ης σύνταξης σε όλους τους συνταξιούχους, ολόκληρο δηλαδή το αντιασφαλιστικό ντελίριο που ξεδιπλώθηκε τα τρία τελευταία χρόνια, ήταν μόνο η αρχή του πολέμου σε βάρος των ασφαλιστικών δικαιωμάτων των εργαζομένων. Η επίθεση αυτή θα έχει συνέχεια.
Οι δηλώσεις των κυβερνητικών παραγόντων, τα σχέδια που επεξεργάζονται κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ενωση, δείχνουν ότι ο πόλεμος αυτός θα κορυφωθεί. Ούτε τα σημερινά ανυπόφορα επίπεδα συντάξεων και παροχών από τα Ταμεία δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.
Οι δηλώσεις των κυβερνητικών παραγόντων, τα σχέδια που επεξεργάζονται κυβέρνηση και Ευρωπαϊκή Ενωση, δείχνουν ότι ο πόλεμος αυτός θα κορυφωθεί. Ούτε τα σημερινά ανυπόφορα επίπεδα συντάξεων και παροχών από τα Ταμεία δεν πρέπει να θεωρούνται δεδομένα.
Στην κατεύθυνση αυτή ήδη κινείται η κυβέρνηση σχεδιάζοντας την παραπέρα ενοποίηση των ταμείων κύριας ασφάλισης που με το ενιαίο σύστημα παροχών και εισφορών, στοχεύει στο παραπέρα «κλάδεμα» κύριων συντάξεων που αποδίδονται σήμερα. Παράλληλα με τη δημιουργία ενός μεγάλου Επικουρικού Ταμείου στο οποίο εντάσσονται όλα τα μεγάλα ταμεία επικουρικής ασφάλισης και η συντριπτική πλειοψηφία ασφαλισμένων και συνταξιούχων και κυρίως με το νέο τρόπο υπολογισμού των επικουρικών συντάξεων, αλλά και της πρόβλεψης ότι δε θα αποδίδεται συγκεκριμένη σύνταξη, αλλά το ύψος της θα καθορίζεται κάθε χρόνο ανάλογα με τις εισφορές και τα αποθεματικά του Ταμείου, η επικουρική σύνταξη θα μετατραπεί σε ένα πενιχρό βοήθημα, χωρίς ούτε αυτό να είναι εξασφαλισμένο. Το ίδιο αναμένεται να γίνει και με τα εφάπαξ, τα οποία πλέον εξαρτώνται από τη βιωσιμότητα των Ταμείων και τα αποθεματικά τους, που έτσι και αλλιώς έχουν λεηλατηθεί.
Τα παραπάνω βέβαια δεν είναι «ελληνική πατέντα». Εχουν δρομολογηθεί στα πλαίσια της Ευρωπαϊκής Ενωσης, υπηρετούν τη στρατηγική της ανταγωνιστικότητας και των αντιλαϊκών αναδιαρθρώσεων στα πλαίσια και της ατζέντας «Ευρώπη 2020». Στοχεύουν στην επέκταση των ιδιωτικών συστημάτων ασφάλισης σε βάρος των δημόσιων συστημάτων, στην αύξηση των ορίων ηλικίας μέσα από τη σύνδεσή τους με το προσδόκιμο ζωής και στον περιορισμό όλων των προβλέψεων για «πρόωρη» συνταξιοδότηση. Γενικός κανόνας όλων αυτών των παρεμβάσεων είναι οι εργαζόμενοι να δουλεύουν περισσότερα χρόνια και να λαμβάνουν μικρότερες συντάξεις και λιγότερες παροχές. Και βέβαια στρατηγική επιδίωξη των ανατροπών είναι η απαλλαγή του καπιταλιστικού κράτους και της εργοδοσίας από τη χρηματοδότηση της Κοινωνικής Ασφάλισης, μεταφέροντας όλα τα βάρη στις πλάτες των ασφαλισμένων που θα είναι και οι μοναδικοί χρηματοδότες.
Στο ερώτημα, πού θα φτάσει η κατάσταση και με την Κοινωνική Ασφάλιση, μέχρι πόσο θα πέσουν οι συντάξεις, η απάντηση μπορεί να είναι μόνο μία: Μέχρι εκεί που το επιτρέψουν οι εργαζόμενοι, οι συνταξιούχοι, όλοι οι ασφαλισμένοι. Οι κεφαλαιοκράτες και οι κυβερνήσεις τους δεν έχουν τον παραμικρό ενδοιασμό. Θα συνεχίσουν να «κόβουν» και να αρπάζουν, όσο το κίνημα δε βάζει φρένο στο αντιλαϊκό αμόκ. Γιατί ο μόνος που μπορεί να ορθώσει τείχος στην καταστροφή που απειλεί το λαό, είναι ο ίδιος με τους αγώνες του. Αγώνες που για την Κοινωνική Ασφάλιση πρέπει να έχουν στο κέντρο τους όχι μόνο την κατάργηση όλων των αντιασφαλιστικών νόμων, αλλά και την απαίτηση να πληρώσει γι' αυτή το κράτος και οι εργοδότες, να διεκδικήσει και να παλέψει για ένα αποκλειστικά δημόσιο και δωρεάν καθολικό σύστημα Κοινωνικής Ασφάλισης που θα εξασφαλίζει συντάξεις και παροχές στο ύψος των σημερινών αναγκών.
"Ρ"
