Πώς είναι δυνατό να δικαιολογηθεί το ξεπούλημα της δημόσιας περιουσίας για να πληρωθεί το χρέος όταν η χρέωση πολλαπλασιάστηκε επανειλημμένα υποθηκεύοντας το μέλλον για πολλές γενιές; Πώς συνέβη σε δημοκρατικό καθεστώς τέτοια εξαπάτηση των ψηφοφόρων, τέτοια υποταγή σε ξένες δυνάμεις, τέτοια ατιμωρησία, διαφθορά και απώλεια κοινωνικών δικαιωμάτων;[...]
Η ταινία αυτή γεννήθηκε για να φέρει τη μνήμη ενάντια στη λήθη, να αναπαραστήσει την ιστορία μιας από τις χειρότερες εποχές της Αργεντινής ώστε να προκαλέσει την καταγγελία των αιτίων που οδήγησαν στην οικονομική εκμηδένιση και την κοινωνική γενοκτονία. Το «Χρονικό της Λεηλασίας» είναι επίσης μια ταινία ελεύθερη και δημιουργική που γυρίστηκε κατά τους αδρανείς μήνες του 2002, όταν δεν υπήρχαν βεβαιότητες για το πολιτικό μέλλον της χώρας. Τριανταπέντε χρόνια μετά την «Ώρα των Φούρνων», θέλησα να ξαναβρώ την ιστορία στα λόγια και τις χειρονομίες των πρωταγωνιστών της, να ξαναβρώ τις εικόνες μέσα στα συμφραζόμενά τους. Διαδικασίες και εικόνες που με τα δικά τους χαρακτηριστικά χτύπησαν και άλλες αδελφικές χώρες.
Η ταινία αυτή είναι ένας τρόπος συνεισφοράς στο πολλαπλό καθήκον μιας δημοκρατικής επανίδρυσης της Αργεντινής και στη συζήτηση που εξελίσσεται διεθνώς ενάντια στην απάνθρωπη παγκοσμιοποίηση με τη βεβαιότητα ότι «ένας άλλος κόσμος είναι εφικτός».
